Ulug’bek

Ulug’bek (taxallusi; asl ismi Muhammad Tarag’ay) [1394.22.3, Sultoniya shahri, Eron Ozarbayjoni — 1449. 27.10, Samarqand] — buyuk o’zbek astronomi va matematigi, davlat arbobi. Shohruxning o’g’li, Amir Temurnint nabirasi. Sohibqironning “besh yillik yurish”ida (1392-96) Iroqdagi Mordin qal’asini qamal qilish chog’ida tug’ilgan. Sharafuddin Ali Yazdiy “Zafarnoma” asarida yozishicha, Amir Temur huzuriga chopar kelib Ulug’bekning tug’ilgani va munajjimlar bu nevara kelajakda ham olim, ham hukmdor bo’lishini bashorat qilganlari xushxabarini yetkazadi. Sohibqiron xursandligidan mordin qal’asi qamalini to’xtatib, uning xalqiga yuklangan to’lovni bekor qiladi. Uning o’z nabirasiga Muhammad Tarag’ay va Ulug’bek deb ism qo’yganini ham munajjimlarning yuqoridagi bashorati bilan bog’lash mumkin. Amir Temur Ulug’bek tarbiyasiga alohida e’tibor bergan va uni davlat ahamiyatiga molik tadbirlarda qatnashtirgan. Klavixonmng qayd etishicha, Ulug’bek bobosining xorijiy elchilarni qabul qilish marosimlarida ishtirok etgan. 1404 yil Konigillya. o’tkazilgan tantanalarda Amir Temur oltita nabirasining (jumladan, Ulug’bekning) nikoh to’ylarini o’tkazgan. To’yda Sohibqiron Ulug’bekka Toshkent, Sayram, yangi (hozirgi Taroz), Ashpara va Mo’g’ulistonni to Xitoy hududigacha suyurg’ol qilib bergan. Amir Temur O’trorda vafot etgan chog’da Ulug’bek ham o’sha yerda bo’lgan. Temuriylar o’rtasida toju taxt uchun kurash boshlangan. O’trordan qaytgan Shohrux farzandlari — Ulug’bek va Ibrohim Sultonni amirlar poytaxt Samarqandga kiritmaydilar, ular Buxorodan panoh topishgan. Samarqand taxtini Xalil Sulton egallagan. Xurosonni boshqarib turgan Shohrux Ulug’bekka dastlab Andxo’y bilan Shibirg’onni, keyinchalik Xurosonning tus, Xabushon, Kalot, Bovard, Naso, Yozir, Sabzavor va Nishopurdan iborat qismini boshqarishni topshirgan. 1410 yil Shohrux Movarounnahrni o’z tasarrufiga kiritgach, uni idora etishni Turkiston viloyati bilan birga Ulug’bekka topshirib, Sohibqiron vasiyatini qayta tiklagan. Ulug’bek yosh (15 yosh) bo’lgani sababli Amir Shohmalik unga homiy etib belgilangan. Lekin Shohmalikning raqibi — O’trordagi Shayx Nuriddin va Muhammad Jahongirning Hisordagi voliylari 1410 yil bahorida Ulug’bek va Shohmalikka qarshi chiqqanlar. Shu yilning yozida Shohrux ishtirokida bo’lgan jangda Shohmalik va Ulug’bek g’alaba qilganlar. 1411 yil sent.da Shohrux Samarqandga kelib, Shohmalikni o’zi bilan Hirotga olib ketgan va keyinchalik Xorazmga hokim qilib yuborgan (1413). Shu vaqtdan boshlab Ulug’bek Movarounnahrni mustaqil idora etishga kirishgan. Shohrux Movarounnahrda boshqa temuriy shahzodalarga ham mulk ajratgan edi. Chunonchi, Hisori Shodmonni Muhammad Sultonnpng o’g’li Muhammad Jahongir Mirzoga, O’zgand viloyatini Umarshayxning o’g’li amirak Ahmadga suyurg’ol qilgan edi. Biroq ular Ulug’bekka tobe edilar. 1414-15 yil ular o’rtasida ixtilof chiqib, Ulug’bek Amirak Ahmad ustiga qo’shin tortgan va uni yenggan. Shohrux Amirak Ahmadni Xurosonga chaqirtirib olgan; Qashg’ar ham to 1428 yilgacha Ulug’bekka tegishli bo’lgan. Ulug’bek o’z hukmronligi davomida 2 marta yirik harbiy yurish qilgan. Birinchisida 1425 yil Mo’g’uliston xoni Shermuhammad o’g’lon (1421-25) o’zini mustaqil xon deb e’lon qilganda, Ulug’bek unga qarshi yurish qilib zafar qozongan. Ulug’bekning 2-yurishi Sig’noq shahri tomon bo’lgan. Sirdaryoning quyi havzasi Ulug’bek tasarrufida edi. Ulug’bek 1427 yil Sig’noq yaqinida uning mulkiga tahdid qilgan Baroq o’g’lon bilan to’qnashgan va mag’lubiyatga uchragan. Dushman Ulug’bekni ta’qib qilib, Samarqand ostonalarigacha kelgan. Movarounnahr xavf ostida qolganligi tufayli Shohrux Xurosondan katta lashkar tortib kelib xavfni bartaraf etadi. Shohrux vafoti (1447, 12 mart)dan keyin Ulug’bekning katta o’g’li Abdullatif voris sifatida Temuriylar hukmdori bo’lib qoladi. Lekin Shohruxning qattiqqo’l xotini Gavharshod begim bu haqda o’z fikriga ega edi. U Shohrux davrida Temuriylarning poytaxti bo’lib qolgan Hirot taxtiga marhumning 3-o’g’li bo’lmish Boysung’ur Mirzoning o’g’li va suyukli nabirasi Alouddavla Mirzoni o’tqazish tarafdori edi. Gavharshod begim Hirot taxtiga Alouddavlani o’tqazganini Ulug’bekka nisbatan isyon deb qaralmog’i kerak edi. Shuning uchun Ulug’bek 1448 yil bahorida Abdullatif bilan birgalikda 90 ming askar bilan Xurosonga kelib, Hirot yaqinida bo’lgan jangda Alouddavlani tormor qiladi. G’alaba Abdullatifning shaxsiy shijoati va lashkarboshilik iste’dodi tufayli erishilgan bo’lsa ham, Ulug’bek Fathnomani kichik o’g’li Abdulaziz nomidan e’lon qiladi. Undan tashqari, bobosi Shohrux tomonidan Abdullatifga vasiyat qilingan Hirotdagi Ixtiyoriddin qal’asi va uning ichidagi boyliklarini ham Ulug’bek Abdulazizga beradi. Shundan so’ng Ulug’bek bilan Abdullatif o’rtasidagi munosabat ochiq dushmanlik tusini oladi. Ulug’bek Samarqandda Abdulazizni qoldirib, lashkar bilan katta o’g’liga qarshi jangga yuradi. Abdullatif ham o’z lashkari bilan Amudaryo yoqasiga kelib turadi. Ikkala lashkar ham daryoning 2 sohilida uzoq muddat turib, suvni kechib o’tishga botinmaydi. Bu orada Ulug’bek, Abdulaziz lashkardagi amirlarning oilalarini ta’qib etayotir, — degan xabarni eshitib, Samarqandga qaytib kelishga majbur bo’ladi va shahar aholisining Abdulazizga qarshi isyon ko’targanining guvohi bo’ladi. Tezda shaharni tartibga keltirib, yana Abdullatifga qarshi jangga yo’llanadi, lekin Samarqand yaqinida undan mag’lubiyatga uchraydi. Oradan ko’p o’tmay, Ulug’bek Abdullatif buyrugi bilan qatl etiladi. Uning jasadi Go’ri Amir maqbarasiga dafn etilgan. Ulug’bek otasi Shoxrux davrida siyosiy hukmdor sifatida ichki va tashqi siyosat bobida birmuncha mustaqil bo’lgan. Boshqa davlatlar bilan bevosita savdo va elchilik munosabatlari olib borgan. Ulug’bek davrida Samarqand shahri yanada ravnaq topgan. Shaharda hunarmandchilik, me’morlik, adabiyot, umuman ilm-fan yuksaldi, savdo taraqqiy etdi. Buxoroda (1417), Samarqandda (1420), G’ijduvonda (1432-33) madrasalar va Marvda xayriya muassasalari qurildi. Madrasalarda diniy fanlar bilan birga dunyoviy fanlar ham o’qitildi, ko’proq aniq fanlarga ahamiyat berildi. Bibixonim masjidi, Amir Temur maqbarasi, Shohizinda va Registon majmualari qurilishlari poyoniga yetkazildi. Bundan tashqari, mamlakatda ko’plab jamoat inshootlari (karvonsaroy), Tim, Chorsu, hammomlar va boshqalar ham bunyod etilgan. Ilmiy va madaniy merosi. Ulug’bek O’rta Osiyo xalqlari ilmfani va madaniyatini o’rta asr sharoitida dunyo fanining eng yuqori pog’onasiga olib chiqdi. Uning qilgan eng buyuk ishi — Samarkand ilmiy maktabini o’sha davr akademiyasini barpo etganligi bo’ldi. Bu ilmiy maktabda 200 dan ortiq olimlar faoliyat olib borgan. Ular orasida eng yiriklari Qozizoda Rumiy, G’iyosiddin Jamshid Koshiy edi. Ulug’bekning ilmiy maktabi o’z faoliyatida O’rta Osiyolik mashhur olimlar Muhammad Xorazmiy, Ahmad al-Farg’oniy, Abul Abbos al-Javhariy, Ibn Turk al-Xuttaliy, Xolid al-Marvarrudiy, Ahmad alMarvaziy, Abu Nasr Forobiy, Abu Rayhon Beruniylir boshlab bergan ilmiy an’anaga asoslanar edi. Ulug’bek Samarqand yaqinida rasadxona barpo qildi. Ulug’bek akademiyasidagi yirik olim — Ali Qushchidir. Ulug’bek “Ziji”ning so’zboshisida “farzandi arjumand”, ya’ni “aziz farzandim” deydi. Aslida u Ulug’bekning sadoqatli shogirdi bo’lib, “Zij” ustida ishlar poyoniga yetkazilguniga qadar ustoziga yordam bergan. Ulug’bek Samarqandda 2 ta madrasa: biri — Registon ansambli tarkibida va 2-si Go’ri Amir ansambli tarkibida barpo qilgan. Boshqa yirik olimlar qatorida Ulug’bekning o’zi ham bu madrasalarning har birida haftada bir marotaba ma’ruza o’qigan. Boshqa vaqtini ko’proq astronomik kuzatishlarga, “Zij” ustida ishlashga va davlat ishlariga bag’ishlagan. Ulug’bekning yana bir matematik asari “Risolai Ulug’bek” deb ataladi va uning 1-nusxasi Hindistonda Aligarx universiteti kutubxonasida saqlanadi, hali o’rganilmagan. Balki u ham hisoblash matematikasiga aloqadordir. Ulug’bek merosini o’rganish. Fan va madaniyat tarixida so’nmas iz qoldirgan Ulug’bekning ilmiy merosi uning “Zij”idir. Bu asar sayyoralar, Quyosh va oy harakatini talqin qilish, yulduzlar katalogi va unda qo’llanilgak matematik usullari bo’yicha o’rta asrlardagi astronomik asarlarning eng mukammali bo’lganligi uchun avvalambor u musulmon mamlakatlaridagi olimlarning diqqatini jalb qilgan. “Zij”ga ilk sharhni Ulug’bekning shogirdi Ali Qushchi “Sharhi Ziji Ulug’bek” nomi bilan yozgan. O’sha 15-asrning o’zida qohiralik munajjim Shamsiddin Muhammad Assufiy almisriy “tashil Ziji Ulug’bek” (“Ulug’bek “Zij”ini osonlashtirish”) nomli asar yozib, unda Ulug’bek jadvallarini Qohiraning geografik kengligiga moslashtirdi. Almisriy o’zining “taqvim alkavokib assab’a” (“yetti sayyoraning taqvimlari”) va “Jodavil almahlul assani ala usul Ulug’bek” (“Ulug’bek usuliga ko’ra ikkinchi yechimlar jadvali”) nomli yana 2 asarida Ulug’bek “Zij”iga murojaat qiladi. Suriyalik olim Zayniddin al-Javhariy assolihiy (15-asr) “Addurr annozil Fi tashil attaqvim” (“taqvimni soddalashtirishda nozil bo’lgan durlar”) nomli asarida Ulug’bek “Zij” ini qayta ishlagan. Ulug’bek “Zij”iga yozilgan eng mukammal sharh Samarqand ilmiy maktabining eng so’nggi namoyandasi Nizomiddin Abdul Ali ibn Muhammad ibn Husayn birjandiyning (1525 yil vafot etgan) 1523 yil yozib tugatilgan “sharhi Ziji Ulug’bek” asaridir. Birjandiy o’z “Sharh”ida mufassal va aniq raqamlar bilan bayon qilib, “Zij”ning sirlarini ochadi. Ulug’bekning ko’plab jumlalarini u chizmalar bilan tushuntirib isbotlagan. Samarqandlik 2 buyuk olim — Qozizoda Rumiy va Ali Qushchining nabirasi Miram Chalabiy (1525 yil vafot etgan) “Zij”ga sharh yozib, uni “dastur alamal va tashih aljadval” (“amallar dasturi va jadvallarning tuzatilishi”) deb atagan. Eronlik olim G’iyosiddin Mansur alHusayniy ashshiroziy (1542 yil vafot etgan) “Zij”ga “risola dar ta’niq Ziji Ulug’bek” (“Ulug’bek “Zij”ini aniqlashtirish haqida risola”) nomli sharh yozgan. 16-asrning 2-yarmi va 17-18-asrlardagi qator musulmon olimlari “Zij”ga sharhlar yozdilar va uni qayta ishlab o’z zamonlari va makonlariga moslashtirganlar. Ular orasida suriyalik Taqiyiddin ashshomiy (1526-85), Mazhariddin alqori (16-asr), misrlik Abdulqodir almanufiy ashShofi’iy (16-asr), Eronlik Shoh Fathulloh Shiroziy (1589 yil vafot etgan), Muhammad Boqir alyazdiy (1637 yil vafot etgan), hind Farididdin Dehlaviy (1629 yil vafot etgan), turk Muhammad Chalabiy (1640 yil vafot etgan), misrlik Rizvon arrazzoq almisriy (1710 yil vafot etgan), Dog’istonlik Damodon almuhiy (1718 yil vafot etgan) kabi olimlarning sharhlari shular jumlasidandir. Bular orasida hind daapat arbobi va olimi Savay Jay Singhning faoliyati alohida o’rin tutadi. U Hindistonning Boburiy sultoni Muxammadshohning (1719-48) farmoni bilan yil vafot etgan rasadxonasidagi jihozlarning ta’riflariga ko’ra, Dehli, Banoras, Jaypur, Ujjayn va Muttrada rasadxonalarini barpo qiladi. So’ng u homiylik qilgan sultonga atab “Ziji Muxammadshohiy” asarini yozgan va unda yil vafot etgan ning ba’zi jadvallarini tayyorligicha qabul qilgan. T.N. Qori Niyoziy va dushanbelik G. Sobirovlar Savay Jay Singhning asari bilan Ulug’bek “Zij” orasidagi bog’liqlikni o’z ishlarida ko’rsatganlar. Ulug’bekning nomi Yevropada va umuman G’arb mamlakatlarida buyuk bobosi Amir Temurning shuhrati tufayli ancha ilgari ma’lum bo’lgan. Yevropa Amir Temur va uning oila a’zolari haqida 1-bo’lib Samarqaidga 1403-05 yillar sayohat qilgan Ispaniya elchisi Rui Gonsales de Klavixodan eshitgan. Klavixoning “Kundaliklar”i 1582 yil Sevilyada va 1607 yil Parijda nashr etilganidan so’ng yevropaliklar darhol Amir Temur va uning oila a’zolari bilan qiziqqanlar. Ulug’bek nomi 17-asr boshidanoq (1601 yildan) Amir Temurga bag’ishlangan dramatik asarlarda eslatiladi. Bevosita Ulug’bekka bag’ishlangan Yevropadagi 1-nashr ingliz astronomi Jon Grivs (1602-52) qalamiga oid. Uning 1648 yil nashr etilgan asarida Ulug’bek yulduzlar jadvalining bir qismi (98 ta yulduz) ilova qilingan. 1665 yil yana bir ingliz olimi Tomas Xayd (1636-1703) Grivs bilan bog’lanmagan holda “Zij”dagi yulduzlar jadvalini forsiy va lotincha tarjimada nashr etgan. 1690 yil Gdanskda polyak astronomi Yan Geveliy chop ettirgan “Yulduzlar osmonining atlasi”dagi ikkita gravyurada o’sha davrning mashhur astronomlari orasidan Ulug’bekka fahrli o’rin bergan, unda Ulug’bekning yulduzlar jadvalini Ptolemey, Tixo Brage, Richchioli, Vilgelm IV va o’zining jadvallari bilan solishtirgan. 1711 yil Oksfordda Ulug’bekning geografik jadvali 3-marta nashr etilgan. 1807 yil o’sha yerda bu jadval yangi grek tilida ham nashr etilgan. 1725 yil ingliz astronomi D. Flemetid (1646-1719) Ulug’bekning yulduzlar jadvalini Ptolemey, Tixo Brage, Vilgelm IV, Yan Geveliy va o’zining jadvallari bilan birga nashr etgan. 1767 yil ingliz G. Sharp Ulug’bek yulduzlar jadvalining T. Xayd nashrini qayta nashr qilgan. 1843 yil ingliz F. Beyli (1774— 1844) shu nashrni yanada takomillashtirib, 3-nashrni amalga oshirgan. Frantsuz sharqshunosi L .A. Sediyo (1808-76) 1839 yil Ulug’bek “Zij”idagi astronomik jadvallarning bir qismini nashr etgan. 1917 yil amerikalik olim E. B. Nobl Ulug’bek “Zij” idagi yulduzlar jadvalini 27 qo’lyozma asosida tanqidiy matnini , 1927 yil K. Shoy “Zij”ning trigonometrik jadvalini nashr etgan. Ulug’bek “Zij”i Rossiyada va sobiq Sovet Ittifoqida ham alohida tarixga ega bo’ldi. 18-asrning 1-yarmida Peterburg akademiyasida Ulug’bek “Zij”i maxsus muhokamada bo’lgan va olimlar J.N. Delil (1688-1768), G. Ya. Ker uni tarjimasiga kirishganlar, lekin ish oxiriga yetkazilmagan. 1908-09 yillar V.L. Vyatkin Ulug’bek rasadxonasining xarobalarini va uning asosiy asbobi — kvadrantini kavlab topgandan so’ng, Samarqand olimlarining faoliyatiga yangidan qiziqish boshlanadi. Natijada 1918 yil V. V. Bartoldining “Ulug’bek va uning davri” asari nashr etilgan. Sovet davrida Ulug’bekning hayoti va ijodi bilan mamlakat jamoatchiligini tanishtirish bo’yicha T.N. Qori Niyoziy ko’p sa’y-harakat qilgan. Ulug’bek ijodini targ’ib qilishda G’. Jalolov va V. P. Shcheglovlarning nashrlari ham diqqatga sazovordir. 20-asrning 80-yillari boshiga kelib Ulug’bek “Zij”ining to’liq va mukammal holda, ilmiy izohlar bilan ta’minlangan tarjimasini A. Axmedov 1994 yil amalga oshirib, nashr ettirdi. Yaqin yillargacha Ulug’bek faqat astronom va matematik deb hisoblanardi. Lekin 20- asr oxirida uning ijodi serqirra bo’lib, u tarix, she’riyat va musiqa bobida ham qalam tebratgani aniqlandi. Tarixchi Mirzo Muhammad Haydar “Tarixi Rashidiy” asarida “Mirzo Ulug’bek tarixnavis donishmand (va) “To’rt o’lus” (tarixi)ni (ham) yozib qoldirgan edi”, deb yozgan. Ulug’bekning Turkiyda yozgan “tarixi arba’ulus” (“to’rt ulus tarixi”) asari Chingizxon bosib olgan mamlakatlarning 13— 14-asrlar 1-yarmidagi siyosiy hayotini o’rganishda muhim manbadir. Mashhad binolarining birida u. qalamiga mansub ushbu bayt topilgan: Harchand mulki husn ba zari nigin Tust Sho’xi makun ki chashmi bidon dar kamintust. Ma’nosi: Harchand husn mulki sening hukmingda bo’lsa ham, Sho’xlik qilmagilki sen uning nazari ostidasen. Navoiyning “Majolis unnafois” va Abu Tohirxojaning “Samariya” asarlarida ham uning she’rlaridan namunalar keltirilgan. Uning davrida ko’pgina asarlar Arab va fors tilidan eski o’zbek tiliga tarjima qilingan. Ulug’bek tashkil etgan boy kutubxonada turli fanlarga oid 15 mingdan ortiq jildli kitob bo’lgan. Alisher Navoiy “Xamsa” asarida Ulug’bekni ulug’lab, shunday yozgan edi: Temurxon naslidan Mirzo Ulug’bek, Ki olam ko’rmadi Sulton aningdek, Ki davr ahli biridin aylamas yod, Aning obnoyi jinsi bo’ldi barbod. Valek ul ilmi sari topdi chun dast, Ko’zi oldinda bo’ldi osmon past. Rasadkim bog’lamish — Zebi jahondur, Jahon ichra yana bir osmondur, Bilib bu nav ilmi osmoniy, Ki ondin yozdi “Ziji Ko’ragoniy”. Uzoq va yaqin o’tmish mualliflari (Darvishali Changiy, Fitrat va boshqalar)ning ta’kidlashicha, Ulug’bek yoshligidan o’zga fanlar qatori musiqa ilmidan saboq olib, bir qator kuy va usullar yaratgan, bu sohaga oid risola ham yozgan. Ulug’bek tavalludining 600 yilligi 1994 yil aprelda Parijda, oktabrda Toshkent va Samarqandda tantanali ravishda nishonlandi va xalqaro konferentsiyalar o’tkazildi. Shu yili Toshkentda Ulug’bekka haykal o’rnatildi. Ulug’bek siymosi Pulkovo rasadxonasi, Moskva universiteti konferentszallarida dunyodagi mashhur olimlarning portretlari qatoridan joy olgan. Samarqandda Ulug’bekning memorial muzeyi tashkil etilgan. Toshkentda O’zbekiston milliy universiteti, tuman, planetariy, ko’cha, mahalla, metro stantsiyasi, istirohat bog’i, shaharcha Ulug’bek nomi bilan ataladi. Farg’ona pedagogika universitetiga, Samarqand arxitekturaqurilish institutiga, kitob xalqaro kenglik stantsiyasiga, qishloq, maktab va boshqalarga Ulug’bek nomi berilgan. Ulug’bekning hayoti va faoliyati haqida pyesa (M. Shayxzoda, “Mirzo Ulugbek” tragediyasi), roman (O. Yoqubov, “Ulugbek xazinasi”; S. Borodin, “Samarqand osmonida yulduzlar”), opera (A. Kozlovskiy, “Ulug’bek”), poema (M. Boboyev, “Ulugbek”), balet (M. Bafoev, “Ulugbek burji”), film (rejissyor Latif Fayziyev, “Ulug’bek yulduzi”, 1965) va boshqalar yaratilgan. As: turt ulus tarixi [fors tilidan B. Ahmedov, N.Norqulov va M. Hasaniylar tarjimasi], T., 1994. Ad.: Abdurazzoq Samarqandiy, Matla’ussa’aayn va majma’ulbahrayn [fors tilidan A. Urinboev tarjimasi], T., 1969; Akramov S. A., Ulug’bek — buyuk o’zbek olimi, T., 1961; Bartold V.V., Ulugbek i ego vremya (Sochineniya, t. II, ch. I), M., 1964; Kariniyazov T. N ., Astronomicheskaya shkola Ulugbeka, 1967; QoriNiyoziy T. N., Ulugbek va uning il- miy merosi, T., 1971;Shcheglov V. P., Ulugbek rasadxonasi, T., 1980; Ahmedov B. A., Ulugbek, T., 1989; Ahmedov A.. Ulug’bek, T., 1991; Temurva Ulug’bekdavri tarixi, T., 1996; Abdurahmonov A., Ulug- bek akademiyasi, T., 1994.